Bergen, klasgenoten en post

Bereid je maar voor, dit wordt een hele lange blog. Zoals ik ook al op facebook schreef (maar niet iedereen heeft facebook;)) ons internet is nog altijd stuk en niemand weet wanneer het gemaakt gaat zijn. Mocht je dus denken dat ik overleden ben, dat is niet het geval, ik ben gewoon alleen maar van 9 tot 17 bereikbaar en in het weekend al helemaal niet. Volgens mij hebben de meisjes in Afrika nog beter internet dan wij.

Over dat internet, tja, alles gaat op z’n Italiaans. Onze huisbaas beweert dat hij elke dag belt naar de internetmaatschappij of iets dergelijks, want ze schijnen iets aan de kanalen veranderd te hebben of aan de zendmasten (niemand lijkt het te weten) en daarom doet het internet het niet. Maar ja, wanneer het dan gemaakt gaat zijn, daar schijnt niemand zich echt druk over te maken. Wij spraken deze week een man van de ESN (erasmus social network) en ik vroeg hem of het kon dat ons internet het al zo lang niet deed en dat onze huisbaas zegt er niks aan te doen is, maar volgens hem is dat vrij normaal hier. Hij zei: tja, toen ze deze oude stad bouwde hebben ze geen rekening gehouden met internet en daarvoor kabels aangelegd. Ehmm.. ik denk dat er geen enkele stad bestaat waar ze 50 jaar geleden al internetkabels in de grond hebben gelegd.. maar goed.

Zoals jullie begrijpen hebben wij inmiddels de hoop opgegeven en hopen we op beterschap in Modena.

Wat doen wij hier zoal? Voornamelijk Italiaans leren. We hebben elke dag les van 9 tot half 6. Ik moet zeggen dat ik het Italiaans heel leuk vind om te leren. Het is eens een keer iets heel anders als de medische wereld waar ik toch al 3.5 jaar in zit. We kunnen gewoon even lekker talenstudent zijn. We hebben zelfs een studentenkaart waarop staat dat wij tot de faculteit verhalen van de kunsten (vrij vertaald) behoren, haha, wie had dat kunnen denken van deze door en door Beta-student;) Wat ook leuk is, is dat we heel veel mensen ontmoeten die niet in de medische wereld zitten. Een van onze vrienden hier is designer en ze ontwerpt kleren, maar ook andere dingen. Dat is toch eens een heel ander gespreksonderwerp.

We zijn inmiddels ook goed ingeburgerd in onze klas. Wat zitten daar voor mensen? Nou, heel andere mensen als in een derde jaar verloskunde, dat kan ik je wel vertellen. Onze les begint eigenlijk om 9 uur, maar we beginnen meestal rond een uur of kwart over 9. Tot zeker 10 uur komen er nog steeds mensen binnendruppelen. Iets wat in Antwerpen echt not done is, maar goed.
In onze klas zitten de designer waar ik het al eerder over had, ze komt uit Finland. We hebben nog een Fins meisje, maar wat ze studeert weet ik even niet meer. Er zijn verschillende Duitsers in onze klas, waardoor ik inmiddels ook Italiaans met een enorm dik Duits accent kan spreken ;) we kunnen ook goed opschieten met de meisjes uit Oostenrijk die iets van communicatie studeren. Er zijn nog twee meisjes uit Denemarken, een meisje uit Hongarije, een jongen uit Oostenrijk, een jongen uit Noorwegen, een meisje uit Polen, een jongen uit Griekenland en een handje vol Turken. Onze klas heeft echter één grote publiekstrekker en dat is onze Timuçin (als je het zo schrijft). We hebben er al een week over gedaan om überhaupt te kunnen onthouden hoe hij ook al weer heet, maar als je het eenmaal weet, dan vergeet je het nooit meer. Onze Timuçin spreekt geen woord Italiaans, enkel Pausa lijkt hij goed te begrijpen. Als de lerares iets vraagt in het Italiaans, gaat hij net zo lang de lerares herhalen tot dat ze het opgeeft en het aan iemand anders gaat vragen. Deze week vroeg de lerares aan hem: je weet dat we een examen hebben aan het eind hè? Waarop hij dan weer vervolgens reageert met: examen? Examen? Examen? Toen hij een Italiaans woord moest omschrijven in het Italiaans zonder het woord zelf te noemen zei hij doodleuk: Can I use my bodylanguage? Je raad het al, we liggen constant in een deuk in de klas, zelfs de leraressen, maar echt Italiaans leren we er niet van.
De leukste opmerking van de week gaat echter naar onze eigen Leonie, die zonder blikken of blozen verteld dat haar bed een krab is, waarop iedereen heel hard moest lachen en Leonie erachter kwam dat ze in plaats van Crap bij Crab in het woordenboek had gekeken.

Het hebben van geen internet biedt ook nieuwe kansen. Zo heb ik ondertussen al vijf boeken op mijn (gelukkig net voor vertrek gekochte) E-reader gelezen, iets waar ik normaal echt geen tijd voor heb. Leonie heeft de hele zondag besteed aan het kijken van een serie die ik gelukkig op DVD mee heb genomen.

Op vrijdagmiddag waren we gelukkig eens een middagje vrij en hebben we lekker in de zon op het mooiste plein van Siena (piazza del campo) een ijsje gegeten. Ook hebben we ons aangesloten bij de ESN (erasmus social network) en nu gaan we aankomend weekend met ongeveer alle buitenlandse studenten twee dagen op stap. We gaan op zaterdag heel vroeg met de bus weg richting Verona, ’s avonds gaan we naar Padova en zondag gaan we Italiaans carnaval vieren in Venezia (Venetië).

Op zaterdag hebben we een uitstapje gemaakt. Leonie en ik zijn samen met onze Finse vriendin Camilla naar Firenze (Florance) geweest. We zijn om 8:47 uur met de trein van Siena naar Firenze vertrokken, nadat we gisteren al in het vloeiend Italiaans (of ja, die mevrouw achter het loket begreep heel goed wat we wilde hebben) een kaartje hadden gekocht.
Om 10:00 uur kwamen we aan in Firenze. We zijn eerst richting het centrum gelopen. Daar kwamen we allemaal kraampjes met van allerlei leuke spulletjes tegen. We hebben alle drie een masker uitgezocht om volgende week op te doen als we naar de carnaval in Venezia (Venetië) gaan.
Daarna kwamen we bij de Duomo; De duomo is de grootste en belangrijkste kerk van een plaats; in Firenze is dit de Santa Maria del Fiore (Heilige Maria van de bloemen). Deze kerk is alleen al aan de buitenkant adembenemend mooi. Toen ben ik naar binnen gegaan en hebben Camilla en Leonie lekker samen koffie gedronken op het terras.

Ik heb een audioguide gedaan door de kerk. In vond de binnenkant van de kerk niet heel spectaculair, maar de koepel: Wouw! Zie de foto’s om het ook te zien op facebook, ik probeer zo nog op de blog te posten. In het echt was het natuurlijk nog veel mooier.

Nadat ik een uur of wat in de kerk had rondgekeken besloten we op te spitsen. Ik ben toen naar het Palazzo Vecchio gewandeld. Buiten, voor het palazzo, stonden verschillende hele grote marmeren Romeinse standbeelden, echt heel mooi om zo te zien. Ik ben een stukje het palazzo ingewandeld, maar ben niet in het museum binnenin geweest. Dat bewaar ik voor een andere keer;)

Daarna kwam ik bij de Galleria degli Uffizi. Binnenin is een van de grootste collecties van Italiaanse kunst, maar er zijn zoveel heel mooie musea in Firenze en ik moest er één kiezen. Een kaartje kostte 15 euro, dus ook niet even snel kijken en weer verder.
Terwijl ik nog stond te bedenken of ik naar binnen zou gaan, vroeg een vrouw in het Engels aan mij of ik naar binnen wilde. Ik wist niet goed waar het over ging, ik dacht dat ze mee een kaartje wilde verkopen of zo, maar ik zei dat ik het nog niet wist, omdat ik het wel duur vond.
Toen zei ze dat ze nog een kaartje over had, want haar “friend” kon helaas niet komen, maar ze had het kaartje al van tevoren gekocht.
En dus mocht ik haar tweede kaartje hebben! Ik heb haar wel 1000 maal bedankt en nog een paar keer gevraagd of ik echt niets hoefde te betalen voor het kaartje, maar dat hoefde niet.
En zo was ik dus gratis binnengekomen in de dure galleria degli Uffizi!

Eenmaal binnen keek ik mijn ogen uit. Zoveel mooie Romeinse standbeelden! Wouw. Eindelijk zag ik de hele Niobidengroep compleet, waar in de 4de klas van de middelbare school een heel werkstuk over heb geschreven voor de Romereis.
Het bekendste aan de Galleria degli Uffizi zijn natuurlijk de schilderijen van Botticelli. Ik heb de geboorte van Venus, zoals zijn bekendste schilderij heet, nu in het echt kunnen bewonderen. Ik was meteen helemaal gelukkig, wat een mooi schilderij en hoe leuk is het om een schilderij wat je al heel vaak in je leven op plaatjes gezien hebt nu eindelijk een keer in het echt kunt zien.
Helaas mag je in het Uffizi geen foto’s maken, dus daarom maar een foto van het kaartje wat ik daar heb gekocht (zie ook facebook; of google op Birth of Venus, Botticelli), zodat jullie toch een idee hebben waar ik het over heb.

Nadat ik een aantal uren door het Uffizi had gedwaald was het inmiddels 15:00 uur en had ik nog niks gegeten behalve mijn ontbijt. Oeps. Dus toen maar even een broodje ergens gekocht en naar de Ponti Vecchi gelopen. Dit is de bekendste brug van Firenze over de rivier de Arno. Er zitten allemaal (voornamelijk juwelier) winkeltjes aan de brug en het ziet er heel erg mooi uit.
Eenmaal aan de overkant ben ik nog langs Palazzo Pitti gewandeld, maar ik had niet de tijd om dit ook nog allemaal te bezoeken.
Ten slotte ben ik heel ver omhoog gewandeld naar het Piazzale Michelangiolo. Het was echt heel stijl en heel ver, maar ik dacht, het is het op de top vast waard. En ja hoor, dat was het! Dit was een fantastische uitkijkplek ergens helemaal bovenaan een collina (heuvel). Ik kon over de hele stad heen kijken, zag nog meer heuvels en bovenaan staat ook nog een heel groot beeld dat gemaakt is door Michelangiolo. De zon begon weer te schijnen en ik kon dus lekker in mijn korte mouwen en met de zonnebril op rondlopen.

We hebben elkaar weer ontmoet op het station en hebben toen de trein weer terug genomen naar Siena.
Het was een fantastische dag, ik heb enorm genoten van la bella Italia!

Dan volgt nog de rubriek wist u dat?

1. het wachtwoord van Leonie haar blog LeeinItalie is, voor degene die dat nog niet wisten;)
2. Leonie nu weet waar je zeker géén pasta moet gaan eten in Florance.
3. Dat Leonie en Camilla op straat aangezien werden voor topmodellen door Gerard uit Frankrijk, waarna ze op de foto werden gezet door hem.
4. Ik op school heb beweerd dat in de bergen woon hier, waarop mijn lerares zei dat er hier helemaal geen bergen zijn, waarop ik weer uitlegde dat dit voor Nederlanders echt wel bergen zijn.
5. Mijn lerares nu elke dag aan mij vraagt hoe het leven in de bergen is.
6. Niemand geloofd dat wij echt elke dag lopend naar school komen, omdat het volgens de Italianen véééél te ver lopen is.
7. Wij de enige studenten zijn die elke dag op tijd in de les zitten.
8. De rest van onze klas denkt dat wij computernerds zijn, aangezien wij elke pauze zitten de whatsappen/facebooken etc.
9. Het Oostenrijkse meisje en ik elke dag bijhouden hoe “onze” sporters het doen op de Olympische spelen dat ik zeker aan de winnende hand ben met al die Nederlandse medailles.
10. Er zelfs een telefonische liveverbinding is ingesteld door mijn lieve mama met de rondetijden door mijn lieve papa tijdens de 1500 meter omdat het internet het nog altijd niet doet en de Italianen liever een of andere ijshockeywedstrijd uitzonden in plaats van het natuurlijk veel belangrijkere schaatsen.
11. Er heel vaak post is voor Ilse (waarvoor dank), maar LEONIE NOG 0!! KAARTJES HEEFT ONTVANGEN!!
12. Ik deze capslock zin moet typen van Leonie.
13. Ik daarom voor de familie van Leonie alvast ons adres in Modena doorgeef:
Residenza Costellazioni, Via delle costellazioni 170, 41126, Modena Italia.
14. Wij pas volgende week vrijdag hier naar toe verhuizen, dus nu al sturen heeft geen zin;)
15. Leonie bij gebrek aan kaartjes maar twee grote landkaarten heeft opgehangen boven haar bureau.
16. Ik de foto’s van Sanne en Caitlin maar aan Leonie heb gedoneerd, omdat ze anders zo zielig was.
17. Leonie haar enige Nederlandse versiering afkomstig is van Callista (waarvoor dank).
18. Wij al helemaal gewend zijn aan de lente hier en de regen in Nederland echt niet missen.
19. Wij nu weer aan onze studie moeten,

Ci vediamo,

Un bacio,

Leonie/Leonora/Lee/Leo
En Ilse