Modena, contact verloren en Italiaans temperament

Hoi allemaal. Er is de afgelopen week heel veel gebeurd waar ik jullie nog niets over heb vertelt, dus bij deze komt mijn verhaal.
Op de dag van ons vertrek zou ons lithouwse huisgenootje Inga jarig zijn, dus wij kochten snel een cake en wat kaarsjes en wilde die de avond voor vertrek aan haar geven. Wat bleek, ze was niet thuis. Aangezien wij zelf enorm zin hadden in de cake, hebben we de kaarsjes maar aangestoken en toen een foto gemaakt. Leonie stak de kaarsjes aan, maakte een foto en probeerde toen de kaarsjes uit te blazen. Je denkt, dat is niet heel bijzonder, nee, dat was het ook niet.. Totdat de kaarsjes vanzelf weer aangingen! Na een keer of 3 proberen hebben we ze uiteindelijk uitgedrukt op een bord en toen kregen we een heldere ingeving en bekeken we de verpakking: Magic Candels: magische kaarsjes, die vanzelf weer aan zouden gaan en pas uitgingen als je ze in het water doopte…. Aahaaaaa.. Weer een ervaring rijker.

Ik ga verder waar we gebleven waren, namelijk: onze reis naar Modena. Op de vertrekborden op de perrons in Italië is een apart kopje voor ritardo, of te wel vertraging. Elke trein heeft gemiddeld zo’n 15 tot 30 minuten vertraging (en soms veel meer) en ergens op tijd arriveren per trein is dan ook vrijwel onmogelijk.
En toch is het ons gelukt! We zijn ’s ochtends om kwart over 6 met de taxi naar het station gegaan. We werden uitgezwaaid door al onze lieve Japanse vriendinnetjes die speciaal waren opgestaan en ons overlaadden met Japanse geschenken. Als je nu mijn spullen bekijken zou je bijna denken dat ik in Japan ben geweest, maar niets is minder waar. Ik ben in het bezit van een Chinese kam, japanse eetstokjes, een heel assortiment origami (zwanen, kikkers, sterren, bakjes, balletjes) en roze japanse kitkats (of ja, ik heb de verpakking nog;).
De taxi kwam als een soort van wonder op tijd, waardoor we veel te vroeg op het station waren. We hadden enorm veel bagage bij, het leek wel alsof mijn bagage zich in de maand in Siena had vermenigvuldigd..
Uiteindelijk kwamen we aan op het station in Modena, waar we opgewacht zouden worden door een jongen van het “pick-up team” van de ESN Modena. Zoals verwacht stuurde de jongen een bericht dat hij “een beetje verlaat was” maar uiteindelijk kwam hij dan toch. En tja, wat wil je nog meer dan een macho Italiaan die je koffer draagt en die zegt, ik breng jullie met mijn auto naar jullie flat;)
Met onze (oke, vooruit, voornamelijk mijn) enorme hoeveelheid bagage was het passen en meten, maar uiteindelijk zat alles in de auto en konden we gaan. De jongen, Filippo genaamd, vertelde meteen wat over onze residenza. Hij zei: Ik waarschuw jullie vast, het internet daar werkt 23/24 uur niet.
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
Ik was eindelijk één dag verbonden geweest met de rest van de wereld en toen werd ik alweer van mijn wolk geduwd.
Mijn goede humeur sloeg in een keer om. Volgens Filippo kon je ergens echter een soort van dongel kopen, waarmee je dan wel internet had. Wel weer extra kosten, maar je moet iets toch?

We kwamen aan bij de residenza en meteen begonnen de problemen. We moesten van alles betalen waar we niets vanaf wisten, het internet bleek het dus niet te doen en toen we uiteindelijk onze kamer eens goed bekeken bleken we niet eens een dekbed te hebben. Filippo werd echter onze held, want hij gaf even duidelijk aan dat wij niks extra’s gingen betalen en dat het belachelijk was dat we zoveel moesten betalen als er geen internet was. Wij vroegen aan Filippo of het normaal was dat wij geen deken hadden, maar dat vond hij toch ook behoorlijk vreemd. Wij weer terug naar de receptie om te vragen om een deken. Tja, dan moesten we een linnenpakket a 15 euro pp per maand kopen. Sorry, we hebben alles zelf bij, lakens, handdoeken, theedoeken, alles. Maar je kunt toch niet verwachten dat mensen met een eigen dekbed rondlopen?
Na wat overleg zouden we dan ’s avonds toch een deken krijgen, gelukkig, want in opnieuw een nacht met muts en trui had ik ook niet veel zin.
Filippo nam ons met de auto weer mee naar het centrum, waar we wat gingen eten en hij ons meenam naar de internet winkel. Die deden ook al weer moeilijk, we moesten per se een of andere code hebben (die we in Siena nergens voor nodig hadden, maar hier voor werkelijk alles nodig hebben) en die hadden wij niet. Nee, heel raar, we waren net aangekomen. We konden die code pas maandag aanvragen en dus ging dat internet nog wel even duren. We kochten wel allebei een Italiaanse simkaart met internet erop, zodat in ieder geval onze mobiels wel internet hadden.
Filippo zette ons opnieuw af bij ons huis (ja, hij was echt onze held) en wij konden eindelijk gaan uitpakken.

Onze “gemeubileerde” keuken bleek niet zo gemeubileerd te zijn als die titel doet vermoeden. Er waren een stuk of 5 borden voor héééél veel mensen, een snijplank hebben wij niet gezien en ga zo maar door. En de “keuken”, het voelde meer alsof we op de camping waren. 6 inductie kookplaatjes die met stekkers in het stopcontact zaten op een tafel en daar moest dan op gekookt worden. Niet echt ons idee van een volledig ingerichte keuken..

Voordat jullie denken, wat een klaagblog, er komen ook nog leuke stukken hoor, wees maar niet bang;)

Ons enige lichtpuntje was dat we vlakbij een Lidl hadden en wat een feest is dat als je al 4 weken alleen maar rare Italiaanse producten in de schappen hebt zien liggen en als je dan eindelijk weer dingen ziet die lijken op Nederlands eten.
Daarover gesproken, ik wil jullie graag nog wat vertellen over de Italiaanse eetgewoonte. Waar kennen we de Italiaanse keuken van? Pasta en pizza, inderdaad. Maar voor mij komt daar vanaf nu ook vlees bij. Het vlees hier is ook een soort van ontdekkingstocht. Voor wie erg van vlees houdt, sla volgend stuk maar over. Vaak ziet het er in de verpakking heel lekker uit, maar blijk je bij thuiskomst de onderkant van het vlees nog zelf te moeten slachten; er zitten allerlei oneetbare stukken tussen en ze verkopen hier ook de raarste dingen in de supermarkt, zoals hersenen, zeesterren (of zo ziet het er tenminste uit) en allerlei ingewanden. Behhh..
Tegenwoordig eet ik alleen nog kip, hamburgers en dingen met een paneerlaagje, want daar kan niet veel mis mee zijn.

Op zondag begon het enorm te regenen, onweren en hagelen en had ik persoonlijk echt mijn dieptepunt bereikt. We vonden echter wel een soort van Italiaanse action/turkenwinkel (maar dan gerund door chinezen) waar ze werkelijk alles verkochten, en sindsdien hebben wij wel weer een bezem, kleerhangers, pannen, snijplanken, waterkoker etc. etc.

De muren van dit huis zijn net papier, op een nacht leek het net alsof ik naast de tv in bed lag, want ik kon de tv van de buren niet alleen verstaan, het leek werkelijk alsof hij naast mijn oor stond. Niet echt heel fijn als je probeert te slapen.

Ook wonen hier allerlei vreemde mensen, mensen van een jaar of 40-50 (in een studentenhuis?) en alle mensen die achter de balie werken blijken hier dan ook weer te wonen.. heel apart allemaal. Het gebouw heeft 14! verdiepingen, maar gelukkig wonen wij op 2, al kijken we daardoor wel de hele dag tegen het lelijke gebouw van de buren aan.
Je raadt het al, wij hadden verhuisplannen. We kwamen er al snel achter dat het niet mogelijk ging zijn om met z’n tweeën te gaan verhuizen en besloten dus allebei zelf een kamer te gaan zoeken. En dat is gelukt. Leonie heeft inmiddels een nieuwe kamer gevonden en ik ook.

Ik woon vanaf morgen 10-03-2014 op dit adres:
Giovanna Lusvardi
Ilse Nielen
Via Bellini 81
41121 Modena, Italia

Het eerste is de naam van degene bij wil ik in huis woon. Iedereen in het appartement heeft hetzelfde huisnummer en dus moet de naam van die mevrouw erop, anders weet de postbode niet in welke brievenbus het moet;)

Giovanna is mijn nieuwe Italiaanse moeder. Ze woont 3 hoog in een appartement met haar zoon en twee katten. Ik heb een eigen kamer met een bed, een tafel, een televisie, een balkon, een eigen badkamer, een regendouche, ik mag gebruik maken van de wasmachine en last but not least: Er is werkende wifi!
Mijn bank kan uitgeklapt worden tot tweepersoonsbed, dus voor degene die op bezoek willen komen, die kunnen daar slapen.
Ik mag gebruik maken van haar keuken die werkelijk alle soorten pannen, snijplanken etc. etc. heeft, dus ik ben eindelijk gelukkig dat ik niet hoef te pielen met een inductiekookplaatje en 1 werkende pan die er niet te smerig voor woorden uitziet haha.

En dan, nog een belangrijk verhaal, we zijn eindelijk op ons stageadres geweest.
Wij waren keurig op tijd in het ziekenhuis aanwezig, maar raakte daar compleet de weg kwijt. We hadden een routebeschrijving gekregen, maar de lift die wij volgens die routebeschrijving moeten nemen bleek kapot. Wij namen dus een andere lift, maar we konden op de 6de verdieping niet doorlopen naar de vleugel waar we dan wel moesten zijn. Wij waren heel blij dat we een beetje Italiaans spraken en hebben het op de kraamafdeling gevraagd. Daar werd ons verteld dat de vrouw met wie wij om 8 uur een afspraak hadden normaal gesproken pas rond 9 uur aanwezig was. Tja, Italië..
We hadden uiteindelijk haar kantoor gevonden en gingen zitten wachten op stoeltjes vlakbij de deur. Rond 8:20 uur kwam er iemand aan, maar die besteedde geen aandacht aan ons. Nadat ze 6 keer was langsgelopen vroeg ze voor wie we kwamen. Wij antwoordde dat we voor Alba Ricci kwamen, waarop ze zei dat zij dit was. Ze leek een beetje verbaasd om ons te zien, dat begon al goed.
Als ik een afspraak zou hebben met twee buitenlandse studenten en er zouden twee toch zeker buitenlands uitziende meisjes voor mijn deur zitten, dan zou er bij mij misschien een lampje gaan branden dat dit wel eens de buitenlandse studenten zouden kunnen zijn, maar goed.
Er werd een student gebeld die ons moest vergezellen naar de medische dienst die bloed prikte bij ons en die zeer tevreden waren over het feit dat wij alle papieren meegenomen hadden; wat waren die Belgen toch altijd goed georganiseerd zeiden ze.
Om even duidelijk te hebben, er had nog niemand Engels met ons gesproken, alles ging nog steeds in het Italiaans. Alba Ricci typte toch wel Engels, maar bleek in real life geen woord Engels te spreken. Wat waren wij blij met onze cursus Italiaans, want hoe we het anders gered hadden weet ik echt niet.
We kregen stagepakken, de kleedruimte werd geshowd en er werd een afspraak gemaakt met de dokter om de bloedresultaten te bespreken.
Hierna vertelde Alba ons dat we de rest van de week met de derde jaars studenten van hier lessen moesten volgen.
Wij, die het Italiaans spreken van een 5 jarige, moesten tussen 3de jaars studenten in de les gaan zitten?
We zijn dus die dinsdag en woensdag naar school geweest. Ik moet zeggen, het viel niet tegen. Veel woorden zijn in het Latijn en worden in België dus hetzelfde genoemd. En als je de context een beetje begrijpt, begrijp je ook woorden die je eerst nog niet kende. Het scheelt ook dat wij alle theorie in België al gehad hebben en dat het voor ons dus gekende stof is. Het eerste uur denk je, ik kan dit een beetje volgen, het tweede uur denk je, het is toch wel moeilijk, het derde uur ben je doodmoe van al dat Italiaans en het vierde uur denk je alleen nog maar: Wanneer is deze les afgelopen, ik kan niet meer!

Het Italiaanse temperament van de leraren is toch ook wel heel bijzonder. Eentje stond letterlijk te schreeuwen voor de klas en een ander ondervroeg de leerlingen een voor een en als ze het fout hadden gaf hij ze een tik op het hoofd. Gelukkig werd ons Italiaans niet echt goed genoeg beschouwd en werden wij gespaard.

We ontmoette ook eindelijk iemand die Engels sprak, een tweede jaars die de vertaalster voor Alba Ricci bleek te zijn. Dat verklaarde wel ineens waarom Alba wel Engels typte, maar niet schreef. Zij kon gelukkig wat dingen aan ons uitleggen.

We moeten nu maandag en dinsdag naar school en dan woensdag naar de dokter. Als we goedgekeurd worden, mogen we donderdag starten met onze stage! Spannend!

Woensdag is mijn lieve zusje Anne bij mij op visite geweest. Toen ik op school zei dat ik mijn zusje op het vliegveld moest gaan halen kreeg ik spontaan de hele week vrij om met haar leuke dingen te gaan doen, want familie is heel belangrijk hier. Ik was heel vroeg op het vliegveld en voelde me net Joris Lindsen van Hello Goodbye. Ik zag overal mensen elkaar begroeten en uiteindelijk was daar dan ook lieve Anne! Na het vervelende gedoe van het huis was ik blij dat ze er was. We gingen naar ons logeeradres, en dat was het huis van Giovanna, en zo heb ik dus mijn kamer gevonden!
Met Anne ben ik naar Modena centrum, Bologna en een dag naar Rimini geweest. Ik schrijf in mijn volgende blog hoe dat was, want ik ben een beetje typemoe nu;)

Wist je dat?

1. Wij met een Italiaan gebeld hebben om een fiets van hem te kopen?
2. Hij ons toch begrepen schijnt te hebben, want hij was op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats.
3. Wij daarna de hele zondag op zoek zijn geweest naar een winkel die op zondag open was waar ze fietssloten verkochten, want de fiets die Leonie kocht had namelijk geen slot.
4. Wij de fiets illegaal in onze kamer gestald hebben tot we een slot hadden gekocht
5. Wij nu allebei een fiets hebben.
6. Het fietsen in Italië hetzelfde voelt als fietsen in België, je weet nooit waar je moet fietsen (stoep, weg?) en je wordt aan alle kanten voorbij gereden.
7. ik nu echt inspiratieloos ben.


Lieve groetjes vanuit Modena,

Ilse