geitenwollensokkentypje

Tja, het is al weer een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb; sorry daarvoor, maar druk druk druk.

Tja, waar jullie allemaal op zitten te wachten: hoe is het om stage te lopen in Italië?
Ik vind het fantastisch. Hier zie ik eindelijk weer wat ik zelf altijd voor ogen heb gehad, namelijk “gewoon” bevallen. In België is alles zo aan regels gebonden. Overal wordt gevaar gezien, dus alles moet ingecalculeerd worden. We geven vast dit medicijn, want dat helpt dit te voorkomen. Als we dit doen weten we zeker dat er niet dit gebeurt. En hierdoor zijn we, naar mijn mening, de essentie van het hele geboren worden een beetje kwijtgeraakt.

Ter vergelijking: Mijn Belgische patiënten bevielen: aan het infuus, plat op bed liggend want ze konden hun benen niet meer voelen van de ruggenprik, constant aan de monitor, kregen blaaskatheters want plassen ging ook niet meer en het duurde allemaal heel erg lang.
Mijn Italiaanse patiënten bevallen in elke houding die ze zelf bedenken; op een baarkruk, op handen en knieën, het maakt allemaal niet zoveel uit. Dat de verloskundige dan ergens op de grond moet liggen om nog iets van de bevalling te kunnen zien is geen probleem. Er wordt in principe gewoon om het kwartier naar de hartslag geluisterd, en als deze goed is, is de vrouw weer 15 minuten verlost van alle kabels. Een infuus: Ja, als ze bijv. antibiotica nodig heeft wordt dit gegeven, maar daarna wordt alles weer losgekoppeld, alles om de vrouw zoveel mogelijk te kunnen laten doen wat ze zelf wil.

En ik weet dat ik nu als een geitenwollensokkentypje klink, maar voor mij is dit wel waar we het voor doen en dat is ook hetgeen waarom ik heel blij ben hier in Italië te zijn, want ik weet dat ik dit nooit had kunnen zien in België.

Sowieso is stage lopen in Italië veel minder stressgevend als stage lopen in België. De verloskundige hier zijn gewoon aardig! En dat klinkt misschien heel vreemd voor alle buitenstaanders, maar alle verloskundemeisjes weten waar ik het over heb. In België is de cultuur tussen studenten en verloskundigen gewoon heel anders. Als student ben je nog lager dan de laagste rang. Je doet bevallingen, ja, dat klopt. Maar voor de grey’s anatomy kijkers, ik voel me altijd net zo’n intern. Loop even naar het lab en neem dit even mee. Ga even beneden ergens heel ver weg naar een kelder dit medicijn ophalen, ruim even die hele kamer op, begin jij vast even met dweilen in allebei de verloskamers, ik kom zo helpen (en dan niet komen..), schrob jij even de hele verloskar (die ik net volledig ondergespat heb) en ga jij maar vast eten (in je eentje), wij (verloskundigen) eten hier boven. En zo kan ik nog wel even doorgaan. En dat is niet per se slecht, dat is gewoon de cultuur en de manier waarop het al jaren gaat in België.
Maar niet in Italië! Volgende week neemt een van de verloskundige afscheid en we gaan met z’n alle uit eten als afscheidsfeestje, willen jullie ook mee? Alles goed vandaag, leuk weekend gehad (en dan een aai over je bol krijgen;)) Zal ik even koffie voor je zetten? (En ze begrijpen nog altijd niet dat ik géééén koffie drink. Wil je koffie? Nee, bedankt, ik drink geen koffie. Echt niet? Nee. Maar ik ga toch zetten. Nee, bedankt, ik hoef echt geen koffie) Nee joh, laat maar, ik loop daar wel even heen, blijf maar even zitten. En iedere keer als ik opspring uit mijn stoel omdat er iemand anders aankomt zeggen ze: wij kunnen ook wel even staan, Ilse;)

Natuurlijk zijn er ook momenten dat iedereen heel snel Italiaans tegen elkaar aan het praten is en dat je er niks van begrijpt en dat je denkt: WAAR BEN IK AAN BEGONNEN?? Waarom zit ik in hemelsnaam in Italië?
Maar gelukkig heb ik die momenten veel minder en geniet ik het grootste gedeelte van de tijd.

Wat mij het meest verbaasd heeft is de enorme hoeveelheid personeel die ze hier hebben. Wouw. Italië zit in een crisis? Ik weet wel waar er nog heel veel geld te halen valt. In België stond ik op een afdeling waar één verloskundige de hele verlosafdeling bemande. Als het echt heel erg druk werd kwam er eventueel een van de kraamafdeling helpen, maar dat was het dan ook.
Hier is er voor elke verloskamer een aparte verloskundige (en er zijn 5 verloskamers en 2 back-up kamers), er is een verpleegkundige die er voornamelijk is om te assisteren in geval van een eventuele spoedkeizersnede, want er bevindt zich ook een operatiekamer op onze afdeling. Ook zijn er twee oss’en (ik weet niet precies waar die afkorting voor staat). Dit zijn mensen die als functie hebben het werk van alle anderen gemakkelijker te maken (of zo zie ik het dan toch). Ze geven je alles aan wat je nodig hebt, brengen de patiënten van a naar b, wassen de vrouw na de bevalling, brengen de bloedbuizen naar het laboratorium etc. etc. Een beetje de taak die de studenten in België hebben. Het gevolg is dus dat wij al deze taken niet hoeven te doen!

Ik heb deze blog al een keer eerder geschreven en toen was de eerste zin: het is 4 uur ’s nachts, ik heb nachtdienst en iedereen slaapt. Helaas was ik dit op de computer van de afdeling aan het typen en was het hele bericht in een keer verdwenen, dus moest ik het vandaag helemaal opnieuw typen;( Maar slapen tijdens je nachtdienst is hier heel normaal. Naarmate je positie hoger is, krijg je een betere slaapplek. De dokters pikken onmiddellijk de vrije verloskamers in, en als er dan nog een bed over is dan gaan er, zoals die nacht, twee verloskundige samen in een bed liggen. Er zijn mensen die op houten bankjes proberen te slapen en er is zelfs een verpleegkundig die ’s nachts ergens een matrasje gaat halen en daarmee op de operatietafel gaat liggen. De oss’en staan onderaan in de rij en proberen dus half zittend op een stoel te slapen. En waar ik precies kom in dit rijtje weet ik eigenlijk niet. Maar ik weet wel dat als ik daarna dan weer op moet staan om iets te doen ik toch liever wakker gebleven was. En daarom ben ik dus de enige die niet slaapt;)

Vorige week vrijdag zijn Leonie en ik naar de aperitivo geweest samen met onze held Filippo van het pick-up team. Een vriend van hem had een Nederlandse vriendin die sinds kort geëmigreerd is naar Italië, dus zij vond het leuk om weer eens Nederlands te kunnen praten en wij vonden het leuk om haar avonturen in Italië te horen.

Over een weekje komen mijn ouders een paar dagen op visite in Modena! Ik vind het heel leuk dat ik, nadat ik ze 2 maanden niet gezien heb, ze eindelijk weer eens zie!

Dan nog een in eerste instantie minder leuk bericht, vandaag had ik een spat-incident (de verloskundigen in spe weten waar ik het over heb). De verloskundige knipt de navelstreng door en spat: in het oog. Voor de niet medisch opgeleide mensen: op die manier kun je hepatitis B en C en zelfs HIV overdragen. En toen dus een hele papierwinkel invullen, handtekeningen scoren van de patiënt en de arts, bloed afgenomen van de vrouw in kwestie, richting een andere arts aan de compleet andere kant van het ziekenhuis die nog meer formulieren invulde (ik kreeg gelukkig een eerstejaars student mee die een beetje engels sprak), toen richting het lab waar ze bloed hebben geprikt bij mij en toen twee uur wachten op de uitslag. Ik mocht absoluut niet weggaan, want als er iets positief zou zijn zou ik onmiddellijk moeten beginnen met een eventuele preventieve behandeling. Maar gelukkig bleek die vrouw voor alle infectieziektes negatief te zijn, dus dat was een opluchting! Wat een avontuur was dat.

Dan volgt nog de categorie wist u dat?

1. Ik in het weekend naar Parma ben geweest?
2. Ze in Parma veel mooiere parken hebben dan in Modena?
3. Het weer hier compleet is omgeslagen, van zonneschijn zijn we nu naar regen, regen en regen gegaan?
4. Ik deze zondag mijn lieve Oostenrijkse vriendinnetjes weer ga zien, omdat zij op visite komen in Bologna?
5. Ik morgenmiddag deel ga nemen aan de gratis cursus Italiaans voor Erasmusstudenten in Modena?
6. Ik benieuwd ben wat ik daar ga leren?
7. Ik nog nooit zo blij ben geweest met Afrikaanse vrouwen; deze spreken namelijk meestal Engels;)
8. Niemand in Italië schijnt te weten wat voor taal we in Nederland spreken. Jullie spreken toch Engels in Nederland? – Nee, Nederlands – O, maar waarom spreek je dan zo goed Engels?
Dutch; Duits? - Nee, geen Duits, Nederlands – Echt waar? – (nee dat verzin ik..)
9. Maar dan komt de aller-moeilijkste vraag, wat voor taal spreken ze in België?
10. Vlaams! - Nee, Vlaams is geen taal, dat is ook Nederlands - maar in België spreken ze toch Vlaams? - Ja, maar Vlaams is geen taal; het is een dialect van het Nederlands. De taal Vlaams bestaat niet… en zo nog even verder


Dat was hem weer even, mijn inspiratie is weer even op.

Ciao ai tutti,

Ilse